Η Αλήθεια γεννιέται με Παρθενογένεση, με Θεία περιπλάνηση
Είναι αλήθεια ότι ετυμολογικά η λέξη «αλήθεια» παράγεται από το "α" το στερητικό και την λήθη. Αυτό σημαίνει ότι το αληθές είναι αυτό στο οποίο απουσιάζει η λήθη, η λησμονιά. Άρα λοιπόν το αληθές είναι η κατάσταση κατά την οποίαν διατηρούμε τη μνήμη μας, η κατάσταση στην οποίαν θυμόμαστε. Δεν είναι αλήθεια όμως ότι η ετυμολογία αυτή δόθηκε από τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων στον Κρατύλο αναφέρει ότι η λέξη «αλήθεια» προέρχεται από την «θεία άλη» δηλαδή την θεϊκή περιπλάνηση - και ετυμολογικά μοιάζει με τη λέξη αλητεία. Επειδή όμως η λέξη θεός ετυμολογικά προέρχεται από το θέειν, το οποίο σημαίνει τρέχω με πάρα πολύ μεγάλη ταχύτητα, μήπως η θεία αυτή περιπλάνηση είναι ένα τρέξιμο που γίνεται με μεγάλη ταχύτητα; Και μήπως επίσης αυτό το τρέξιμο είναι το διαλογιστικό ή στοχαστικό τρέξιμο, δηλαδή η νοητική εκείνη κατάσταση στην οποία υπάρχει μια συνεχής στοχαστική ροή, μια συνειρμική ροή σκέψεων, μια συνεχής έμπνευση, μια άχρονη και συνεχής μέθεξη με το θείον; Γιατί ο Πλάτων στον Κρατύλο αυτό ακριβώς φρονεί: ότι επειδή το αληθές δεν υπόκειται στη φθορά του χρόνου (και άρα είναι εξωχρονικό) εμπεριέχει μέθεξη με το Θείον. Έτσι η αλήθεια γίνεται θεία υπόθεση. Εξάλλου η θεά της Αλήθειας, της Σοφίας, η Αθηνά, γεννιέται από την κάρα του Διός που την ανοίγει ο Ήφαιστος με τον πέλεκυ. Μήπως αυτό σημαίνει ότι η πυράκτωση της κεφαλής που προκαλείται από αυτό το διαλογιστικό ή στοχαστικό τρέξιμο της θείας περιπλάνησης, γεννά άνωθεν την Σοφία, την Αλήθεια; (Η θαυμάσια πάντως αυτή εικόνα αναπαριστάται στο ανατολικό αέτωμα του Παρθενώνα). Η γέννηση της Αλήθειας ή Αθηνάς είναι αληθινή παρθενική γέννηση. Γιατί για να βιώσει κανείς την αλήθεια, ουσιαστικά πρέπει να την παράγει μόνος του από την κεφαλή του, δηλαδή να την παρθενογεννήσει. Μήπως γι’ αυτό οι Έλληνες τιμώντας την παρθενική αυτή γέννηση, έκτισαν «Παρθενώνα», ονόμασαν ολόκληρο όρος στην Αρκαδία «Παρθένιον», έδωσαν το όνομα της «Παρθένου» σε ένα από τα ζώδια, επονόμασαν ένα ολόκληρο σμήνος από 300.000 ήλιους «γαλαξία της Παρθένου» και αποκάλεσαν μια λαμπρή θεά τους, την Αθηνά, παρθένο; Οι πρόγονοι μας γνώριζαν καλά την παρθενική χαρά και ευδαιμονία να βλέπουν τη γέννηση της Αλήθειας μπροστά τους, γιατί το βίωναν. Βίωναν την αλήθεια που είχε συλληφθεί στους πυρακτωμένους στοχασμούς τους και είχε εκδηλωθεί στην αρχετυπική ελληνική γλώσσα. Έβλεπαν την αλήθεια να λαμβάνει σάρκα και οστά, βγαλμένη μέσα από την μεγαλοφυή ελληνική κάρα, ενδεδυμένη το πάμφωτο ένδυμα του ελληνικού λόγου. Για τους Έλληνες η αδυναμία να δεις το θείο και να το νομίζεις ανύπαρκτο ήταν δυστυχία. Αντίθετα η θέαση του θείου ήταν μεγίστη ευδαιμονία. Η αναζήτηση της Αλήθειας, δηλαδή η εκμαίευση της παρθενικής άνω γενέσεως της, ήταν μια πραγματική θεία περιπλάνηση και θέαση του θείου! Η παρθενική χαρά της θέασης της Αλήθειας που είχε συλληφθεί στους πυρακτωμένους στοχασμούς τους και εξαίφνης παρουσιαζόταν ενώπιον τους, ήταν όντως η μεγίστη ευδαιμονία.Ετυμολογία Κατά Πλάτωνα
Θεία Περιπλάνηση - Συνεχής Μέθεξη με το Θείον
Αληθινή Παρθενογένεση
Πίσω στις Σχέσεις