Εισαγωγή

Το παρόν άρθρο το οποίο περιέχει θρησκευτικές αναφορές, είναι μια προσέγγιση όχι τόσο συμβατή με τις πεποιθήσεις των περισσοτέρων. Ίσως μάλιστα οι περισσότεροι να το θεωρήσουν σαν μια απειλή ή σαν ένα ταρακούνημα στο οικοδόμημα των πεποιθήσεων τους. Όμως, μια από τις βασικές αρχές της ιστοσελίδας αυτής η οποία αναλύεται στην σχέση με τον εαυτό μας, είναι η αλήθεια, η αληθινή γνώση, η σοφία. «Ουδέν θέτομεν όριον εις την αναζήτηση της αληθείας». Και για να μπορέσουμε πραγματικά να ανακαλύψουμε την αλήθεια έχουμε ανοικτό το πνεύμα μας και διαθέτουμε αντίληψη χωρίς προκαταλήψεις.

Αυτό ακριβώς συνιστώ και κατά την ανάγνωση του άρθρου αυτού. Αν λοιπόν νοιώσεις ταρακούνημα στο οικοδόμημα των πεποιθήσεων σου, απλά κράτησε το πνεύμα σου ανοικτό και άφησε μια πιθανότητα ότι τελικά μπορεί έτσι να είναι τα πράγματα. Και εξέτασε το στη συνέχεια στη ζωή σου, διερεύνησε το για να διαπιστώσεις προσωπικά αν και κατά πόσον είναι αλήθεια. Γιατί η αλήθεια, αυτό που όντως ισχύει στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να είναι και αυτά που ήξερες και αυτά που θα διαβάσεις σ’ αυτό το άρθρο. Ένα από τα δύο είναι αλήθεια. Εφόσον λοιπόν θέλεις να στηρίξεις τη ζωή σου στην αλήθεια κράτησε το πνεύμα σου ανοικτό κατά την ανάγνωση του άρθρου αυτού.

Γιατί

Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει για να σώσει τη γη;

Ας αρχίσουμε λοιπόν διερευνώντας την ερώτηση: «Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει να διορθώσει το κακό στη γη; Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν, δολοφονούνται, υφίστανται ασθένειες και αδικίες πέρα από κάθε φαντασία. Γιατί λοιπόν ο Θεός δεν παρεμβαίνει να βοηθήσει όλους αυτούς τους αναξιοπαθούντες ανθρώπους που ως επί το πλείστον είναι τα θύματα κάποιων καταστάσεων και αποφάσεων άλλων;»

Και η ανατρεπτική απάντηση είναι: «Δεν έχει δικαίωμα». Όσο παντοδύναμος κι αν είναι, όσο κι αν έχει τη δύναμη να το κάνει, δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Και αυτό γιατί είναι απόλυτα συνεπής στον δικό του Λόγο.

Γένεσις

Διαβάζουμε στο κείμενο Γένεσις 1-26: «Και είπεν ο Θεός, ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν και αρχέτωσαν των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης».

Σε μετάφραση: «Και είπε ο θεός, ας δημιουργήσουμε τώρα τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα και έχοντα την δυνατότητα να ομοιάσει με εμάς. Οι άνθρωποι ας είναι άρχοντες και κύριοι των ιχθύων της θάλασσας, των πτηνών του ουρανού, των κτηνών και όλης της γης και όλων όσα έρπουν πάνω στην επιφάνεια της γης».

Η λέξη κλειδί του παραπάνω εδαφίου είναι η λέξη «αρχέτωσαν», δηλαδή, «ας είναι άρχοντες και κύριοι…». Με τον Λόγο αυτό, ο Θεός όρισε το Νόμο Του: «Οι άνθρωποι θα είναι οι άρχοντες της γης». Έδωσε λοιπόν απόλυτη δικαιοδοσία στον άνθρωπο και εξουσία πάνω στη γη. Με αυτό τον τρόπο ο Θεός δεν καταργεί βέβαια την παντοδυναμία Του, αντίθετα αποδεικνύει τη μεγάλη Του αγάπη για τον άνθρωπο. Ο Θεός έδωσε την εν δυνάμει δυνατότητα στον άνθρωπο να του μοιάσει, αλλά για να το κάνει αυτό ο άνθρωπος αναγκαστικά πρέπει να έχει ελεύθερη βούληση και να διαλέξει ο ίδιος από μόνος του να το κάνει.

Επίκληση

Έτσι λοιπόν με τον Νόμο Του αυτό ο Θεός, ξεκαθάρισε μια για πάντα ότι ο πνευματικός κόσμος δε μπορεί να επέμβει στον υλικό χωρίς την έγκριση του υλικού κόσμου – και αυτό ισχύει όχι μόνο για τις δυνάμεις του Φωτός, αλλά και για τις δυνάμεις του σκότους.

Πώς λοιπόν ο υλικός κόσμος και πώς μπορεί ο άνθρωπος, ο άρχων του υλικού κόσμου, να δώσει έγκριση;

• Ο ένας τρόπος, ο συνειδητός, είναι η προσευχή, επίκληση, ή κάθε άλλου είδους ιεροπραξία που θα επικαλεστεί συγκεκριμένες δυνάμεις. Όσο πιο συνειδητή είναι η επίκληση, τόσο πιο έντονη είναι η παρέμβαση των πνευματικών δυνάμεων και τόσο πιο ισχυρό είναι το δέσιμο με τις δυνάμεις που έχουν επικαλεστεί. Δηλαδή όσο πιο συνειδητά επικαλείσαι τις Δυνάμεις του Φωτός, τόσο πιο έντονη και ξεκάθαρη γίνεται η παρουσία Τους και η προστασία Τους στη ζωή σου.
• Ο άλλος τρόπος, ο ασυνείδητος, συμβαίνει στους ανθρώπους που τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους λειτουργούν μηχανικά και δεν μπορούν να διαχειριστούν επιδέξια την προσοχή τους. Το κάθε τι που τραβάει την προσοχή τους, τους εγκλωβίζει ενεργειακά σ’ αυτό. Αν αφήνουν την προσοχή τους να παρασύρεται στο άκουσμα δελτίων ειδήσεων που παρουσιάζουν τρομερές και ζοφερές εικόνες, τους δημιουργούνται συναισθήματα φόβου, απαισιοδοξίας και απελπισίας και αυτό στην ουσία είναι μια πρόσκληση στις δυνάμεις που υποστηρίζουν ενεργειακά τα «ζοφερά» αυτά γεγονότα.

Συγκρούσεις

Βέβαια η κατηγορία αυτών των ανθρώπων μπορεί να μην το κάνει συνεχώς, δηλαδή τη μια στιγμή μπορεί να δίνει έγκριση στο στρατόπεδο των δυνάμεων του σκότους, αλλά την άλλη στιγμή να δίνει έγκριση στο στρατόπεδο των δυνάμεων του Φωτός. Το αποτέλεσμα είναι οι «ασυνείδητες εγκρίσεις για παρέμβαση, η μία να αλληλο-εξουδετερώνει την άλλη. Όμως, επειδή αριθμητικά η κατηγορία αυτή των ανθρώπων αποτελεί την μεγάλη πλειοψηφία, αν έστω και οριακά γέρνει προς κάποιο στρατόπεδο, είναι ικανή να κάνει τη διαφορά. Είναι σαν την κατηγορία των «αναποφάσιστων ψηφοφόρων» στις εκλογές, η οποία είναι ικανή να καθορίσει το νικητή των εκλογών.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα σταυροδρόμι. Και πρέπει να διαλέξουμε ποιον δρόμο να πάρουμε, της Αρετής, ή της Κακίας – το αιώνιο ερώτημα που αντιμετώπισε ο Ηρακλής, στην ουσία το αντιμετωπίζουμε όλοι μας.

Και έχουμε ελεύθερη βούληση να αποφασίσουμε. Να αποφασίσουμε αν θα επικαλεστούμε τις δυνάμεις του Φωτός, ή τις δυνάμεις του σκότους.

Ασυνείδητη Συγκατάθεση

Η επόμενη απορία λοιπόν είναι: «και πρέπει οπωσδήποτε να επικαλεστούμε κάποιες δυνάμεις;»

Αυτή τη στιγμή στη γη κυριαρχούν οι δυνάμεις του σκότους.

Γιατί;

Επειδή πολύ απλά έχουμε δώσει την ασυνείδητη συγκατάθεση μας να το κάνουν. Το κακό κυριαρχεί στη γη, επειδή εμείς οι άνθρωποι, ο συλλογικός μας νους, έχει δώσει τη συγκατάθεση του γι’ αυτό. Εμείς έχουμε τη δύναμη, εμείς δώσαμε και τη συγκατάθεση. Βέβαια, τη δώσαμε ασυνείδητα και χωρίς να το γνωρίζουμε, αλλά το ότι δεν γνωρίζαμε δεν αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας των πραγμάτων. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, είτε το πιστεύουμε είτε όχι.

Κάποια στιγμή λοιπόν παραιτηθήκαμε από τη Χάρι του Θεού και είπαμε: «άσε ξέρουμε εμείς καλύτερα για μας τι θα κάνουμε, δε χρειαζόμαστε την καθοδήγηση σου». Και αυτό στην ουσία είναι η πρωταρχική αμαρτία, το προπατορικό αμάρτημα, η μία και μοναδική αμαρτία από την οποία πηγάζουν όλες οι άλλες.

Γιατί;

Γιατί στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε εμείς ποιο είναι το καλύτερο για μας. Στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε καθοδήγηση.

Τι Θέλουμε;

• Αν λοιπόν δεν έχουμε πρόβλημα με τον κόσμο όπως είναι σήμερα, τότε θα συνεχίσουμε να κάνουμε το ίδιο.
• Αν όμως θέλουμε να κυριαρχήσουν οι δυνάμεις του Φωτός, πρέπει να το επικαλεστούμε συνειδητά.

Δεν υπάρχει πλέον χρόνος για φιλοσοφικές και θεολογικές ατέρμονες συζητήσεις. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε που έχουμε φτάσει από αυτή μας την επιλογή και τι μας περιμένει στη συνέχεια, αν έστω και την τελευταία στιγμή δε «μετανοήσουμε», δηλαδή δεν ζητήσουμε την παρέμβαση του Θεού με ταπεινότητα, δηλαδή αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι, «μόνοι μας δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρουμε και ζητάμε τη βοήθεια και την παρέμβαση Σου».

Γιατί σε πνευματικό επίπεδο μπορεί η μάχη να έχει κριθεί και να έχει κερδηθεί υπέρ των δυνάμεων του φωτός και η λύση και παρέμβαση να είναι έτοιμη για την ανθρωπότητα, αλλά δεν θα υλοποιηθεί ποτέ αν η «κρίσιμη μάζα» (βλέπε επόμενο άρθρο) των ανθρώπων δεν την ζητήσει συνειδητά. Μπορεί το παιχνίδι να έχει κερδηθεί σε πνευματικό επίπεδο, αλλά σε επίπεδο ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να αφανιστούμε αν το επιλέξουμε.

Προσοχή

Όμως ας προσέξουμε. Η στάση, «έλα Φως καθάρισε για μας τώρα στη δύσκολη στιγμή και μετά εμείς πάλι θα συνεχίσουμε να είμαστε όπως είμασταν», δε θα έχει αποτέλεσμα.

Αντίθετα η στάση, «δεν έχω ιδέα πώς θα βγούμε από τη δύσκολη θέση που είμαστε, οι δυνατότητες μου είναι πολύ περιορισμένες για να μπορώ να ξέρω κάτι τέτοιο, γι’ αυτό απευθύνομαι στην ανώτερη δύναμη του Θεού και ζητώ την παρέμβαση Του. Μόνο Αυτός ξέρει την καλύτερη λύση», απαιτεί πραγματική μετάνοια, αλλά και αποδοχή ότι «πλέον τίθεμαι κάτω από την επιρροή και καθοδήγηση της Ανώτερης Δύναμης που ζήτησα την παρέμβαση της και είμαι διαθέσιμος να ακολουθήσω ότι μου υποδείξει ως λύση».

Όταν λοιπόν κάποιος προσεύχεται και ζητάει την παρέμβαση των δυνάμεων του Φωτός, στην ουσία δηλώνει ότι είναι διαθέσιμος να λειτουργήσει πλέον με βάση τις Αρχές και τις ποιότητες του Φωτός και με βάση την καθοδήγηση και τις υποδείξεις τους – και όχι όπως λειτουργούσε πριν, δηλαδή τελείως αυτοκαταστροφικά γι’ αυτόν.

Στο γήινο κόσμο η σχέση ανθρώπου-Θεού είναι αλληλένδετη. Ο άνθρωπος δε μπορεί να δημιουργήσει χωρίς το Θεό και ο Θεός δε μπορεί να δημιουργήσει χωρίς τον άνθρωπο. Θα είναι ευχής έργο να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη της προσευχής και να καταφεύγουμε σ’ αυτήν όσο το δυνατόν νωρίτερα πριν οι απώλειες αυξηθούν ανεπανόρθωτα.

Προσευχή

Η ειλικρινής, συνειδητή, επικλητική προσευχή είναι ο καλύτερος τρόπος να δώσουμε «άδεια» στο Θεό να παρέμβει.

• Συνειδητή με την έννοια ότι αναγνωρίζουμε ότι είχαμε κάνει λάθος, αλλά τώρα πλέον μετανοούμε και στρεφόμαστε στη Χάρι Του Θεού, γνωρίζοντας ποιες δεσμεύσεις αναλαμβάνουμε για να τιμήσουμε τη βοήθεια και παρέμβαση του υπέρ μας. Και επαναλαμβάνω ξανά και ξανά ότι πρέπει να Του δώσουμε «άδεια» να παρέμβει. Αυτό πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητό. Και πρέπει εμείς να δώσουμε «άδεια» γιατί Αυτός το όρισε έτσι.
• Και πρέπει επίσης η προσευχή μας να είναι ειλικρινής και επικλητική. Επικλητική με τον ίδιο τρόπο που είναι δομημένο το «Πάτερ ημών» και το «Βασιλεύ Ουράνιε». Οι φράσεις «ελθέτω η βασιλεία σου», «γεννηθήτω το θέλημα σου» και «ελθέ και σκήνωσον εν ημίν» αποδίδουν πλήρως το νόημα της επίκλησης. Δεν παρακαλούμε να πάρουμε κάτι που δε μας αξίζει. Χρησιμοποιούμε ευκτική ακριβώς γιατί αυτό που πρέπει να γίνει είναι να του δώσουμε «άδεια» να δράσει. Εμείς του λέμε «να γίνει το θέλημα του».

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, «ασέβεια», ή «βλασφημία», ο μικρός και ποταπός άνθρωπος να δίνει «άδεια» στον παντοδύναμο Θεό, έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί ο ίδιος ο Θεός το θέλησε έτσι. Η δύναμη της προσευχής και γενικότερα της οποιασδήποτε μορφής ιεροπραξίας είναι απεριόριστη, γιατί μέσω αυτής έρχεται η δυναμική παρέμβαση του Θεού στο γήινο κόσμο.

Βυζάντιο

Αρκετοί άνθρωποι, ενώ δεν απορρίπτουν σαν ιδέα την προσευχή εν γένει, από μέσα τους όμως, δεν είναι τόσο σίγουροι για την αποτελεσματικότητα της. Ας θυμηθούμε όμως ένα ιστορικό γεγονός που πράγματι αποδεικνύει τη μεγάλη δύναμη της προσευχής.

Όταν η Κωνσταντινούπολη είχε βρεθεί υπό την πολιορκία των Αβάρων, ενώ ο αυτοκρατορικός στρατός έλειπε σε εκστρατεία και δε φαινόταν καμία «λογική» δυνατότητα αποτροπής του μοιραίου, δηλαδή της αλώσεως της, ο Πατριάρχης Σέργιος πήρε την πρωτοβουλία και κάλεσε το λαό να προσευχηθεί για βοήθεια. Τη νύχτα 7ης προς 8η Αυγούστου το έτος 626 μΧ, πριν από την τελική επίθεση, ο Πατριάρχης Σέργιος περιέτρεχε τα τείχη της Πόλης με την εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας και ενεθάρρυνε το λαό στην αντίσταση, ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που έλεγαν ότι είδαν την Παναγία να περπατάει στα τείχη. Τη νύχτα εκείνη, φοβερός ανεμοστρόβιλος που αποδόθηκε σε θεϊκή αρωγή, δημιούργησε τρικυμία και κατέστρεψε τον εχθρικό στόλο, ενώ η αντεπίθεση των αμυνομένων προξένησε τεράστιες απώλειες στους Αβάρους και τους Πέρσες, οι οποίοι τελικά αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία και να αποχωρήσουν άπρακτοι. Την 8η Αυγούστου, η Πόλη είχε σωθεί από τη μεγαλύτερη ως τότε απειλή της ιστορίας της και ο λαός, θέλοντας να πανηγυρίσει τη σωτηρία του, την οποία απέδιδε σε συνδρομή της Θεοτόκου, συγκεντρώθηκε στο Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών και κατά την παράδοση, όρθιο το πληθος έψαλλε τον από τότε λεγόμενο «Ακάθιστο Ύμνο», αποδίδοντας τα «νικητήρια» και την ευγνωμοσύνη του «στην υπερμάχω στρατηγώ».

Αρχές

Δε σου κάνει εντύπωση ότι έπρεπε να προσευχηθούν οι κάτοικοι για να γίνει παρέμβαση; Δεν έβλεπε νωρίτερα ο Θεός τι γινόταν και που πήγαινε το πράγμα για να παρέμβει από μόνος του; Ασφαλώς και το έβλεπε, αλλά δεν είχε δικαίωμα να παρέμβει, λόγω του Νόμου Του περί ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου.

Η προσευχή για παρέμβαση πρέπει να γίνεται και να είναι πάντοτε σύμφωνη με τις Αρχές του Φωτός. Γιατί αν προσευχηθούμε να πάμε να κάνουμε κακό σε κάποιο άλλο κράτος, δεν πρόκειται να έχουμε την υποστήριξη και τη βοήθεια των δυνάμεων του Φωτός.

Και δε χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες και γνώσεις για να προσευχηθεί κανείς. Κυρίως χρειάζεται συνειδητή απόφαση να αφήσουμε το τιμόνι από τα χέρια μας και να το παραδώσουμε στη Χάρι του Θεού (γιατί Αυτός ξέρει καλύτερα), χρειάζεται ειλικρίνεια καρδιάς ότι θα τιμήσουμε και θα σεβαστούμε αυτή μας την απόφαση και ότι θα λειτουργούμε με βάση τις Αρχές του Θεού και των Δυνάμεων του Φωτός τις οποίες επικαλεστήκαμε και στις οποίες δώσαμε «άδεια».

Ουδέτερη κατάσταση δεν μπορεί να υπάρξει. Είτε θα δώσουμε «άδεια» συνειδητά, είτε ασυνείδητα να συνεχίσει να «υπονοείται» «άδεια» στο στρατόπεδο του σκότους και τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.